Dank aan Richie voor deze mooie afbeelding
Dit gedicht hieronder probeert de verschrikkingen van beide wereldoorlogen te vatten,
en herinnert ons aan de moed van de mensen die hoop en menselijkheid hooghielden te midden van chaos.
Schaduwen van Verleden
Twee keer trok de storm voorbij,
twee keer een wereld verscheurd.
In velden van bloedrode klaprozen,
waar stilte met tranen kleurt.
De eerste oorlog, koud en grijs,
mannen die vielen in modder en pijn.
In loopgraven vocht men, verloren en eenzaam,
verre van huis, in barre lijn.
En toen opnieuw, slechts jaren daarna,
een tweede vuur dat steden verteerde.
Bommen die hemel en aarde verslonden,
en hoop die langzaam verbleekte en verteerde.
In ruïnes fluistert de stem van verdriet,
van kinderen, moeders en vaders gemis.
Van liefde gesmoord in het kille gevecht,
de vreugde bedekt door een nevel van mist.
Maar ook daar, te midden van puin en as,
rezen mensen met kracht en geloof.
Harten die bloeiden in donkere tijden,
als bloemen, nieuw leven, een eeuwige strof.
Want de herinnering rust niet stil in de grond,
zij draagt ons, waarschuwt en wijst.
Dat vrede geen recht is, maar een keuze vol moed,
om te beschermen, zolang ons leven rijst.
