Het enige overgebleven dodenhuisje van de Limburgse mijnen mag terug een plaats van betekenis zijn. Door een associatie te maken met wat er destijds binnenin gebeurde kunnen we dit erfgoed terug herwaarderen en koesteren.
De kunst-installatie tegen de muur van het dodenhuisje bestaat uit een witte blok carrara-marmer die de tafel suggereert waarop de lijken werden opgebaard. Het zwevend lichaam erboven wekt de indruk dat het langzaam opstijgt of neerdaalt.
Dit hangende lichaam bestaat uit kleine spiegeltjes. In de kleerkast van iedere mijnwerker hing vroeger een spiegeltje, waarin hij kon zien of zijn gezicht proper genoeg was om naar zijn familie of geliefde terug te keren.
Honderden mijnwerkers (930 over al de Limburgse mijnen) zijn door een arbeidsongeval in de mijn overleden en hebben niet meer in een spiegeltje kunnen kijken...Altijd iemands vader, altijd iemands zoon.
In de toekomst zal het dodenhuisje een volledige 'facelift' krijgen. De buiten- en binnenkant krijgen terug de uitstraling en symboliek als eerbetoon aan de overleden mijnwerkers.
