Samsara was één van die films waar ik enorm naar uitkeek dit jaar. Een Boeddhistische ervaringsfilm die je probeert mee te nemen op een geestelijke reis. En dat vooral wonderbaarlijk klaarspeelt. Zeker het middenstuk kan tellen als één van de bijzonderste momenten in de bioscoop dit jaar.
9. Waarom Wettelen (Dimitri Verhulst)
De Belgische cinema heeft dit jaar een aantal zeer bijzondere pareltjes uitgebracht. Er staan er maar liefst twee in deze top 10. En Waarom Wettelen hoort hier in thuis als één van de tofste Vlaamse producties die ik gezien heb. Het debuut van Dimitri Verhulst zit vol absurdisme, rariteiten, maar ook vol emotie en puurheid. De verrassing van het jaar zou ik dit durven noemen.
8. Conclave (Edward Berger)
Een adaptatie naar het gelijknamige boek van Robert Harris. De man die blijkbaar elk enorm saai klinkend onderwerp, kan omzetten naar die spannends en integrerends. Conclave is een Vaticaan thriller, maar ga zeker niet denken dat a la Angels & Demons actievol gaat zijn. Nee, deze film ontplooit langzaam in een rollercoaster van geheimen, die steeds boeiender weten te worden. En niet te vergeten: wat een prachtig camerawerk.
7. Here (Bas Devos)
Bas Devos maakt prachtige slow cinema, films die hun tijd nemen om situaties te kunnen observeren en helemaal op te gaan in zijn sfeer. Deze film is zijn beste tot nu toe. Here voert je mee door Brussel op een zeer unieke manier en laat je achter met een magisch gevoel.
6. I saw the Tv Glow (Jane Schoenbrun)
De prijs voor meest unieke film van het jaar mag gaan naar deze parel. I saw the Tv Glowing is een film die niet makkelijk in een hokje te plaatsen valt. Er zit horror in, er zit komedie in en het is een film over opgroeien. Maar allemaal overgoten in een saus van surrealisme, met ongrijpbare karakters en een sfeer die de kers op de taart is. Dit is voer voor de avontuurlijke cinefielen onder ons.
5. Dune part 2 (Denis Villeneuve)
En dan nu de prijs voor meest epische film van het jaar: Dune part 2. Deze film is één van de meest grootse cinema ervaringen van de afgelopen tien jaar. Een film die gemaakt is voor op het grote doek en bewezen heeft dat het zowel een filmhuis publiek als een commercieel publiek kan verenigen. Erg memorabel!
4. Inside the Yellow Cocoon Shell (Phạm Thiên Ân)
Een Vietnamese film voor de liefhebber van de tragere film. De film neemt je maar liefst drie uur lang mee, in een licht magisch realistisch tripje, dat contempleert over rouw, verbinding en spiritualiteit. Deze film maakte mij bij afloop even rustig alsof ik drie uur welness achter de rug had. En een aantal van de meest bijzondere scenes die ik dit jaar heb kunnen bewonderen. Alsof het bijna uit de pen kwam van Gabriel García Márquez, maar dan Vietnamees.
3. Anora (Sean Baker)
De winnaar van de gouden palm, de grootste filmfestival prijs die er is en vaak terecht wordt uitgereikt aan filmmakers die veel betekenen voor de industrie. Sean Baker was terecht dit jaar aan de beurt en dat met een absoluut magnum opus. Anora is een ode aan sekswerkers, want het titelpersonage is er één. En Baker weet haar erg menselijk over te brengen. Een film die weer echt een lach en een traan brengt. Als ik alleen nog maar aan het einde terug denk, krijg ik kippenvel.
2. The Substance (Coralie Fargeat)
De wildste en meest unieke rit van het jaar. Een film die mij kapot walste en met een grote lach uit de zaal liet gaan. The Substance is een hoop gekkigheid, maar wel met zeer veel stijl en diepgang. Deze film is terecht een hype geweest en zal voor de eeuwigheid een cult klassieker blijven.
1. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
Mijn nummer 1 van het jaar is een Nazi film. Maar eentje zoals er nog nooit ervoren gemaakt is geweest. Normaal ben ik niet de grootste fan van oorlog drama’s. Maar als ze toch weten een bepaalde snaar te raken, dan scoren ze opeens heel hoog. The Zone of Interest is een film waar alle ellende zich vooral op de achtergrond afspeelt. We zien vooral een gezin dat zich amuseert met zwembadfeestjes. Kinderen die leuke spelletjes spelen. Een moeder die weer leuke nieuwe kleren gekocht heeft. En dat allemaal langst het beruchte concentratie kamp van Auschwitz. Zelden heeft het ‘gewone’ dagelijkse leven zo akelig en hermetisch aangevoeld. Zoals ooit sir Arthur Conan Doyle zei ‘Wanneer er geen verbeelding is, is er geen horror.’. En dat is het gene wat deze film geniaal doet. En daarom ook mijn meest intense en bijzondere filmervaring van het jaar is.
Dank aan Niki Vanbuel voor overzicht en foto
THE ROXY THEATRE KLIK HIER voor het FILMOVERZICHT
